تنظيم اعلان فرمان
- صفحه اصلی
- جزئیات وبلاگ تنظيم اعلان فرمان
اعلان فرمان از تعدادی کاراکتر تشکیل شده است که هر گاه که به نمایش در می آید، معنی آن این است که پوسته فرمان آماده دریافت فرمان جدیدی است.
محتویات اعلان فرمان در متغییر محیطی PST قرار دارد. در صورتی که پوسته فرمان شما به ورودی بیشتری نیاز داشته باشد، از مقادیر ps2 , ps3 و PS4 نیز استفاده خواهد شد.
هنگامی که سیستم نصب می شود، اعلان فرمان طوری تنظیم می شود که حاوی اطلاعات زیر باشد: نام کاربری، نام کامپیوتر و نام دایرکتوری که اکنون در آن قرار دارید.
در انتهای این اطلاعات برای کاربران عادی یک علامت دلار و برای کاربر ریشه علامت پوند # قرار دارد. در زیر مثالی از یک اعلان فرمان را می بینید.
Islanecemphis:-/Documents
اين مكان وجود دارد تا اطلاعات مختلفی را به اعلان فرمائتان اضافه کنید. این اطلاعات مرند شماره ترمینال، تاریخ، زمان و اطلاعات دیگر باشد. برای مثال :
\! شماره فعلی تاریخچه فرمان را نشان می دهد.
\# شماره دستور آخرین دستور را نشان میدهد.
\$ اعلان فرمان استاندارد را نشان می دهد.
\w فقط دایرکتوری كاری جاری را نشان می دهد.
\\ فقط یک بک اسلش نشان داده میشود.
\d روز ، ماه و شماره روز را نمایش می دهد.
\h نام کامپیوتر میزبان را نشان میدهد.
n\ یک خط جديد باز می کند.
\s نام پوسته فرمان را نشان می دهد.
\t زمان را بصورت ساعت، دقیقه و ثانیه نمایش می دهد.
\u با نام کاربر را نمایش میدهد.
\w مسیر کامل دایرکتوری جاری را نمایش می دهد.
نکته :
در صورتی که اعلان فرمان خود را به صورت موقت با تایپ مقادیر مربوطه در پوسته فرمان تغییر می دهید، باید مقادیر PS1 را بین دو گیومه قرار دهید. مثلا دستور
export P$1="[\t\w] \$1" $
اعلان فرمان را به صورت زیر نشان می دهد
[ (20:25:40 /var/spool/mail]
برای ایجاد تغییرات دائمی در اعلان فرمان، باید مقدار PS1 را به فایل bashrc. موجود در دایرکتوری خانگی خود اضافه کنید. معمولا این مقدار قبلا وجود دارد و کافی است آنرا تغییر دهید.
این امکان وجود دارد تا برای آسانی بیشتر، آسامی مستعاری را بجای فرمان اصلی تعیین کنید. برای اضافه کردن اسامی مستعار باید از دستور alias استفاده کنید. به مثال های زیر توجه کنید:
alias p= pwd; ls -CF $
alias rm= rm i $
در مثال نخست حرف p دستور pwd را اجرا کرده و پس از آن دستور Is CF اجرا خواهد شد که محتویات دایرکتوری جاری را چاپ خواهد کرد. در مثال دوم، دستور rm طوری تنظیم شده است فقط با گزینه اجرا شود.
در صورتی که دستور alias را به تنهایی تایپ کنید، لیستی از اسامی مستعاری که تنظیم کرده اید نمایش داده می شود. توجه داشته باشید که اسامی مستعار در یک فایل پیکربندی ذخیره شده و با بستن پوسته فرمان از بین نمی روند.
سیستم فایل دبیان گنو/لینوکس ساختاری است که اطلاعات شما را در کامپیوتر ذخیره می کند. فایل ها در یک ساختار درختی وارونه از دایرکتوری ها ذخیره می شوند. هر دایرکتوری می تواند حاوی فایل ها و دایرکتوری های دیگری باشد. در صورتی که بخواهید ساختار سیستم فایل دبیان گنو/لینوکس را دقیق تر توصیف کنیم، بیشتر شبیه یک درخت وارونه است.
در بالاترین نقطه، دایرکتوری ریشه قرار دارد که بوسیله یک اسلش تنها نشان داده می شود. در زیر آن دایرکتوری های عمومی و سیستمی سیستم عامل دبیان گنو/لینوکس قرار می گیرند. مانند bin dev home و tmp. هر کدام از این دایرکتوری ها محتوی دایرکتوری های دیگری هستند. برخی از دایرکتوری های مهم سیستم فایل گنو/لینوکس در زیر توضیح داده شده اند.
bin
فرامین عمومی سیستم عامل گنو/لینوکس در این دایرکتوری قرار دارند. مانند ls sort و chmod .
dev
حاوی نقاط دسترسی به ابزارهای سخت افزاری کامپیوتر شما است. مانند ترمینال های دیسک های فلاپی دیسکهای سخت و ... کاربران بطور معمول برای دستیابی به این دستگاهها از نامهای آنها استفاده میکنند .
etc
حاوی برخی فایل های پیکربندی سیستم است.
home
دایرکتوری های کاربران یک سیستم گنو/لینوکس در این دایرکتوری قرار میگیرد.
mnt
محلی را برای متصل کردن ابزارها، دیسکهای سخت، دیسک های USB و درایوهای شبکه ایجاد میکند.
root
دایرکتوری خانگی کاربر ریشه است.
Sbin
دستورات مدیریتی سیستم در این دایرکتوری قرار میگیرند
Tmp
محل قرارگیری فایل های موقت.
usr
محل قرارگیری مستندات سيستم، بازیها، فایل های گرافیکی، کتابخانه ها و چیزهای دیگر.
ساختار سیستم فایل در داس و ویندوز با ساختار آن در گنو/لینوکس متفاوت هستند. با وجودی که شباهت هایی نیز در این میان دیده می شود ولی تفاوت های عمده به شرح زیر هستند:
1- در داس و ویندوز برای دسترسی به ابزارهای ذخیره سازی مختلف و پارتیشن های مختلف دیسک سخت از حروفی که به نام درایو موسوم بودند استفاده می کردید.
مانند A برای فلاپی، C برای دیسک سخت و ... در گنو/لینوکس تمام ابزارهای ذخیره سازی در دل سیستم فایل باهم ادغام شده اند.
مثلا محتویات یک فلاپی دیسک در مسير floppy/ قرار می گیرد و ممکن است در ابتدای کار اصلا به این سیستم عادت نداشته باشید ولی پس از مدتی به آن عادت خواهید کرد.
محلی که شما برای ذخیره فایل ها و اطلاعات خود استفاده خواهید کرد، همان دایرکتوری خانگی شماست. در سیستم فایل داس و ویندوز برای جداکردن پوشه ها و مسیرها از یک اسلش استفاده می شود. در حالی که در گنو/لینوکس از اسلش استفاده می شود.
2- نام فایل ها در داس و ویندوز همیشه دارای یک پسوند بوده اند. مانند X1 برای فایل های متنی پسوند فایل ما برای گنو/لینوکس و یونیکس لازم نیستند. سیستم فایل گنو لینوکس بدون توجه به پسونده نوع فایل را تشخیص می دهد.
3- هر فایل و دایرکتوری در گنو/لینوکس دارای مجوزها و خصوصیاتی است که از دسترسی کاربران غیر مجاز به آن جلوگیری کرده و با این دسترسی را محدود می کند.
در بیشتر سیستم های داس و ویندوز از این مجوزها خبری نیست زیرا این سیستم ها در ابتدا بصورت سیستم های نو کاربره طراحی و پیاده سازی شده اند. در سیستم های ویندوز، فقط در سیستم های مبتنی بر ویندوز NT که از سیستم فایل NTFS استفاده می کنند و بصورت چند کاربره هستند این مجوزها پیاری سازی شده اند.